>Tekst: Angelo Meijers
WAT NOU, ALS HET LAMPJE ALTIJD AL BRANDDE...
Daniel lag op zijn bed. Het was pas half zeven in de avond, maar zijn kamer was pikkedonker. De lamellen waren dicht, zoals gewoonlijk. Hij was alleen. Verdwaald in zijn eenzaamheid. Koud in zijn hart. Huilen deed hij niet. Zijn tranen waren al een tijdje geleden uitgedroogd. Bevroren binnenin de ijsberg van zijn hart. Zijn enige comfort, het vertrouwde geluid van Pink Floyd’s “The Wall” galmend door de surround speakers die hij een paar maanden geleden met zijn eigen geld had gekocht. De dikke muur rondom, de stenen meters hoog, en de eenzame jongen gebogen zittend op de koude vloer. Gevangen, geïsoleerd, eenzaam. Zo symbolisch, zo triest…
Vandaag had een feestelijke dag moeten zijn. De huldiging voor het behalen van zijn VWO-diploma. In de aula van de school, waar hij zich zes jaar lang opgesloten had gevoeld. Al die nutteloze weetjes en ellenlange colleges. Al die examens die alleen maar testen hoe goed zijn geheugen eigenlijk was. Al die dingen verteren die “Misses Google” hem met een muisklik kon vertellen. “Just Another Brick In The Wall.” Hoe vaak had hij dat niet bij zichzelf gedacht. Maar vandaag was het allemaal voorbij. Er waren veel mensen in mooie pakken. Veel holle woorden werden gesproken. En veel studenten waarvan hij niet eens de voornaam kende. Had hij nooit naar gevraagd. Zij vroegen hem ook nooit wat…
Toen was het zover. Zijn naam schalde door de luidsprekers. “Bad Sound-system” dacht hij bij zichzelf, terwijl zijn lijf zich zwaarmoedig naar voren bewoog, stapje voor stapje naar het licht. Met lood in de schoenen. Een koude hand reikte hem tegenmoet. Een papier viel in de palm van zijn hand. Hij keek niet eens. Het interesseerde hem niet. Zijn ouders, weliswaar op gepaste afstand, keken vol trots naar hun zoon. Daar, op het podium, in de schijnwerpers. De koude hand liep weg. Het applaus daalde neer. Maar niet op Daniel. Die voelde zich leeg. “Wish I Was Not Here” dacht hij, terwijl hij van het veel te grote podium afliep. Op weg naar, ja wat eigenlijk? Een toekomst ? Zover wilde hij niet denken. Vandaag was al zwaar genoeg…
Na afloop van de ceremonie wilde hij maar een ding. Naar huis. Naar zijn kamer. Zijn muziek. In de auto werd niet gesproken. Zijn moeder had zijn diploma in haar tasje. Daniel hoefde het niet. Hij keek door de beslagen ruit naar buiten. Het regende. Precies zoals hij zich voelde. Een uur later, nadat het eten samen genuttigd was en ook daar weinig woorden waren gewisseld, ging hij naar zijn kamer. Hij deed het licht uit en zette de muziek aan. Het enige wat hem hielp uit de dagelijkse sleur te ontsnappen. Uit de donkere wirwar in zijn hoofd. Het enige dat hem ook begreep, althans dat dacht ie…
De deurklink bewoog. Iemand kwam binnen. Het licht ging aan. Het silhouet van zijn moeder verscheen. Zij voelde de pijn en leegte in zijn hart. Alsof het haar eigen hart was. Woorden waren niet nodig. Meestal waren er ook geen. Nu wel. Iets in hem wilde praten. Voor deze ene keer…
“Mam, waarom voel ik me toch zo? Zo alleen. Zo leeg. Ik wil dit niet meer. Ik wil niet meer!”
Daniel’s moeder vouwde haar handen samen, alsof ze stilletjes een gebedje opdroeg. Voor een kort moment hief ze haar ogen op. Naar boven, ja, naar wat eigenlijk? Ze liep naar de rand van het bed. Haar ogen waren vochtig, maar ze hield zich goed. Voor haar zoon…
Maar Daniel wist het. Hij wist dat zijn moeder zijn tranen huilde. En dat ze vaak voor hem bad. Naar haar God. Niet zijn God. Hij had het haar nooit verteld. Zij hem ook niet. Maar hun beider hart wist het. Ze streelde zijn hand en nam het in de hare. Zijn versteende hart bewoog, voor eventjes. En zijn mond opende lichtjes…
“Ik heb alles geprobeerd. Ik probeer positief te denken, maar altijd kruipen die negatieve stemmen in mijn hoofd. Ik probeer te mediteren maar ik zie geen licht, krijg geen teken, hoor geen God. Ik visualiseer en affirmeer me een ongeluk, maar niks verandert er in mijn leven. Niks werkt! Niemand vindt mij aardig, mam. Niemand!”
Zijn stem sloeg over, maar zijn hart bleef koud. Zijn moeder had al die jaren naast hem gestaan, met hem mee gelopen. Een stapje vooruit, dan weer twee terug. Nooit oordeelde ze, zelfs niet toen hij zich van haar afkeerde. Nooit schreeuwde ze, zelfs niet toen de wanhoop haar naar de keel greep. Wel had ze gehuild, heel veel zelfs. Tot haar God. Om hem. Om zijn wanhoop, zijn verdriet, zijn leegte…
Met een gebroken stem zei ze zachtjes “Kom jongen, kom met me mee.” Daniel stond op en samen liepen ze de slaapkamer uit, de trap af, de keuken in en de deur uit naar buiten. Het had veel geregend en de zon liet zich voor het eerst voorzichtig zien. Na een tijdje daar samen te hebben gestaan, zonder woorden maar wel verbonden, verbrak ze de stilte…
“Kijk naar de zon, mijn lieve jonge. Voel je haar warmte op je neerdalen? Haar energie? Die zon, dat is jouw licht! Dat is wie jij bent!” Ze stopte even, om de laatste paar tranen weg te slikken. Daarna vervolgende ze. “Je denkt dat je de wolken bent, omdat die je zo zwaar omringen. Dat zijn jouw gedachten, jouw emoties. En ook al probeer je die wolken dichter bij de zon te brengen, ze belemmeren nog steeds het zicht. Alles wat je probeert in je denken, je voelen en je doen en laten, te veranderen zal de wolken niet doen verdwijnen. Dat kan alleen de zon, door haar licht.”
Daniel keek zijn moeder vragend aan. Haar ogen straalden als sterren aan het firmament. “Maar hoe dan, mam? Hoe!”
“Je hoeft niet te weten hoe. Dat weet de zon wel. Zorg alleen ervoor dat je geen nieuwe wolken creëert.”
“Maar hoe kom ik dan ooit dichterbij die zon? vroeg Daniel. “Ik wil datzelfde licht dat ik zie in jouw ogen.”
“Je hoeft niet dichterbij het licht te komen, mijn lieve jonge. Je bent er al. Waar jij naar verlangt is wie jij bent! En wie je altijd bent geweest. Het licht. De liefde. Het leven.”
Zijn moeder pakte Daniel weer bij de hand. Samen keken ze tegelijkertijd omhoog en het voelde voor hem alsof hun beider hart was samengesmolten tot één groot kosmisch hart. Een prachtige regenboog verscheen aan de horizon. “Kijk jongen, als jouw licht het verdriet raakt , verschijnen er de meest magnifieke kleuren. En al die kleuren komen voort uit hetzelfde licht. Jouw verdriet en vreugde. Jouw liefde en angst. Jouw hoop en wanhoop. Ze geven kleur aan wie jij bent. Ze geven kleur aan het leven.”
Daniel’s mondhoeken begonnen te trillen. Dikke tranen welde op in zijn ogen. Hij voelde zich vol. Warm. Als een stromende rivier. Hij omhelsde zijn moeder. Oh, wat had hij dit gevoel gemist. De tijd stond even stil. De ruimte kleurde van liefde. En zijn hart nam een foto...
Ze bleven nog een tijdje nagenieten van het prachtige tafereel dat zich voor hun ogen ontvouwde. Wat was de natuur toch prachtig. Het leven een mysterie. En zijn moeder “zijn alles.” En voor de eerste keer in zijn leven zag hij de regenboog in haar ogen. Het was hemels…
Terug in zijn slaapkamer was het licht nog steeds aan. Daniel liep over naar zijn vertrouwde plek. Hij deed het nachtlampje aan en het grote licht uit. Hij legde zijn vermoeide, doch nu ontspannen, lichaam neer op bed. De leegte was weg. De eenzaamheid was weg. En ook zijn angst was weg. De angst voor het donker. De angst voor de dood. De angst voor het leven…
“Shine on you crazy diamond” schalde door de speakers. Een van zijn favorieten. Pink Floyd, oh wat een band. “Ja,” dacht hij, “Crazy ben ik al. Nu nog Shine.” Mijn licht, mijn Zijn.”
Hij keek nog even opzij. Hij zag het. Ja, het nachtlampje brandde. Hij sloot zijn ogen. Legde zijn hand op zijn hart. Ja, hij voelde het. Zijn lichtje brandde...
https://cultuurondervuur.nl/petities/teken/rutte-stop-de-vaccinatiedwang
https://www.frontnieuws.com/hoe-lang-zullen-de-gevaccineerden-leven-het-antwoord-van-de-uitvinder-van-grafeenoxide-zal-je-doen-gruwelen/
Reacties
Een reactie posten